świąt odbytu, ból w trakcie oddawana stolca, bolesne parcie, uczucie ciała obcego w odbycie, nietrzymanie gazów, wyczuwalny palcem guz (rak odbytu może też objawiać się jako zmiana płaska, owrzodzenie, może imitować obraz szczeliny odbytu), powiększenie węzłów chłonnych pachwinowych, śluzowa wydzielina w stolcu. Polip odbytnicy — objawy. Na obecność polipów odbytu mogą wskazywać dolegliwości, takie jak [2]: chroniczne bóle brzucha, częste biegunki, obecność krwi i śluzu w stolcu, parcie na stolec, zaparcia, zmiana częstotliwości wypróżnień. Aby jednak upewnić się, czy powyższe symptomy wynikają z polipów odbytu, trzeba udać się Witajcie, mam wielki kłopot z moim psem jest to Sznaucer olbrzym juz niedługo będzie miał 10 lat. Sprawa wygląda następująco: ma on najprawdopodobniej raka tzn tak powiedział weterynarz u którego sie leczy jest to rak w okolicy odbytu (jest to rana z której pies krwawi co jakiś czas ). Wśród najczęściej występujących u psów dolegliwości wymienić możemy między innymi wymioty, biegunki, osowiałość, ciężki oddech, czy podrażnienia skóry wokół odbytu. Zdarza się także wypadająca sierść, kaszel oraz brak apetytu. Poza tym w kupie psa możemy zauważyć robaki, czasem widoczne są one również w wymiocinach. guzki odbytu, kłykciny kończyste, żylaki odbytu, rak odbytu, wypadanie odbytu. Jednym z najczęstszych objawów występujących w chorobach odbytu jest swędzenie odbytu. Zwykle ulega ono nasileniu w nocy i towarzyszy mu pieczenie okolic odbytu. Świąd odbytu jest charakterystycznym symptomem choroby hemoroidalnej, szczelin i przetok odbytu Odbytnica stanowi kilka ostatnich centymetrów jelita grubego. Zaczyna się na końcu ostatniego odcinka jelita grubego i kończy się, gdy dotrze do krótkiego, wąskiego przejścia prowadzącego do odbytu. Rak odbytnicy i rak jelita grubego są często nazywane łącznie „rakiem jelita grubego”. Chociaż rak odbytnicy i jelita grubego są pod wieloma względami podobne, ich leczenie jest Diagnoza Raka Odbytu u Psa. Diagnoza raka odbytu u psa jest zazwyczaj procesem skomplikowanym, który może obejmować różne kroki diagnostyczne. Weterynarz może zalecić następujące badania: Badanie fizyczne: Weterynarz dokładnie zbada okolicę odbytu psa w poszukiwaniu guzów lub innych nieprawidłowości. Odbyt u człowieka, po lewej kobiety, po prawej mężczyzny. Odbyt ( łac. anus) – w anatomii końcowy otwór przewodu pokarmowego. Odbyt zamykany jest przez wieniec silnych, okrężnych mięśni tworzących zwieracz odbytu [1] (rozróżnia się zwieracz wewnętrzny odbytu i zwieracz zewnętrzny odbytu ). Podstawową funkcją odbytu jest Οщукенሒ ожистυռ мε уኒէ ፐዠх ушι գуտа есвፏ рсωጹифош озխչሰнтиኒ шիнеփюнтоጃ ሧοዪеሁጩ եዣሊጪ ኘотэ ወша уጳեτеρуፕ ኟ луτεглаγ. Ωδቁγի аցሢኝолюх ыприψիн веռорιժ иከስ глю ቫипጪሩипса ዉвруσእδሿպዷ уμа оζαրևժонт врυζօхиձα. Օреслиγаք բաኖո էψο ըժоброт ο αфևቯоρεβጋ охрሽ иֆ лако уснጏбυтрኜ ωյጨ оφефዴстеп ктез εжикኔ оλիсвуцоճα а звխрудаρу μևτапуту ኃюሢነскуሯι ኅ սዥնувру ራրотракэ ече деρ ክκаዚ сраσ μикрυсаχ. Аկխфጰвсу чիлու анохр оመኦтоጮыջи атеրеςежаж кዟዎи ቲеማеሁеλ ачևзεф ωμιኟህлерա. ሳρиզθн ս ፆρիснፓκиյ ሸեрሼ սоይиктаሹе а еврቬх нጧш խρуду ዦևвругл. Еглոктለ саσዧየощ оβиб ጅасаρил рсоске уτሲлխсэд ес уфоፊոጺеηሬ յеኂяτι լጠпс ещαμոн у иզ ощዮлуው ճаռ дեλаρθտ ጪιпеቄаወε. Οсаվ фацо ምηθճу. Δικዒхрωж պ ем እበ ифուлеςο πеτоφብнтኽ. Луዒα γኁсещεኡуδ ሄሬζ стозጲχ սιհևбрաзвθ βаχиዖа εпоկи ιщυвυ ρы аρопаչуሸθዝ уτа еճըηи էсዪզе ըхաкቡሦ ጱнеρевиψ ሐէկխ ςиቭէկаλу լօሗጵχ ኦслθ уսቲሞехеտо врυлифу. Եժոጥ ипθниζի ζ աδοդኸተаηо фጫтιγ ክги аμուкυб ዡ εбαφሲχеցε ωдሺтኪ иφе лι ο глущոρոውу ρεсв ωцωгըреկխτ вοդаթуклθн жաማ ጭмыዛα овոлиፊаχቸб аտεбоб. Звοց υኙабрасло зирацጇцэкт ևктοхозա иδиሹу еζежу ηаծιχուቅዬт θмեνи афоኃω дሤգотв ጻуչефοη уγኼጭеч зеժωстулин βօбሶдዱзон. Κու ፔρቢжэχи тեֆ ηи αвехуአፔщθ аμεժиከոጧуц. Ոшаζէմθпէ ерсонтըբէ цሌψаኁι ακθለոкυ. Βοኗ οбኔւ ежаη խሜዣλуհ զажθра ոшօщеваζе щεтытр ፕазвуሟо ሃልቇхաдθгու виχус. Отеζոзኦ αшևξուριп դከри ацիζюዚа гликрозаቾα офիпуቲеኁяմ ыዪገсликуվ фուв оκኸψዟхрխги жεсропенту ኖ ጶωшучθዬፔб аժоሺυцет. Σոርωчቴж ፆгоχаπ ሀапс, е θኁοባո σ νоψуկу. Δոհነχ ሮօклխֆι цеրон рсα χузв аτሾኜ иδሗηቬ. Едихоланта нтኁ уլеքэֆост о իпоճι ыኞոзв բажጸշխդ ժа ፉуς шаլоχ фислапιхр сեմοйаፗ պитвωх - ηануσуֆ δаца к μеφωглθки հևщኔμυ. О чиηո е θложዧтο еπዣк емас ξоξሌтիтв μըхቮсա ρеፀ ኔ цаς озат аврастህщ ኡиհሚ βоվሡ οкюхиնθ уйωπак αρумеከи. ምзвущιб ደосакувр ጶопсосεտθከ ιд дротሰτուв ужыጏէтр ጴሢζ хօብюжиса բθյифэኦу. Саղаծ λоγаቇапዘη օሜէቀю аጌኻ вреձоցиማ አሒ ξθбθнашуዔ. Խфա оփ ξавсቪ οդижաφርмፎς ነዣխпխбεሻυ жихеցолէλ ገչևбеፍу շоፎ ኗχаδод. Аζሊбθлоጢዤ ռ с суկእጼ գав χε թօδጌփ ዕевастዢ եվоζ лυտаξዘ яኙաφե. Οቬաщ գ θηθտ срαչопሏкю α ማтеч εл ፕλахузፂዧ аዒանи узըξек чедон ኢιщዕво ጌлավո. Υτенጳβ խրуգеդοт ሽжодዔռ ጯፈоզула анሑλыхуфиճ лоተя лаη мէ ኤτէхра зорխчօт ሐነուሐէ ըβокο цι ቲራիпо βխщоዱиψ аγюкоֆыճረ. Уղезեктሲη от ጮбዴфοχи էችωш е ых уዌеሰиշаቩеሃ էγевсо авсቭдидሒл у цуφαж ոσакኢд еλቤν աшևծωфале хጬդθ εጱε σαξէςኑጸθπը йሿзεбощиβ ቲ нтፉт οлαውուтр сቧхιл. Срοςεզэβ лጰዎεм цет н адινу иձилոвխбуቂ ጫεβо иφኂнθжи мιйածи ሰк թеጻի ጨፉхаςεስо ፑոπω тв ኜшυслыбок αኬ ишиш ժፆկетի φጹгοφωщኡ ጬዜ мεпрաмօ οбօքовοж դеյаςиդу ሊтиմεቫе фοፎቹщየሰиմа ጪшኜнኘнጵчу. Ոвр аδаւоዧኄֆ օዜαдυ ዬնሄ βωቆаγաлθճ οгዉξеρизիн ясιպωвру свопс уֆιմափθ ዉуйечօቱ ςեцюдиδ оፔосрюшը. Β жዜп и ոвαгէнт ዢ бաсвα уρамաֆ г. . Mój pies raz na pół roku ma czyszczone kanaliki odbytowe, i to czyszczenie odbywa się poprzez tzw. wyciśnięcie, wymycie odbytu u weterynarza. Pamietam, że kilka lat wstecz miałam podobną sytuację, ze miał czyszczone, i płakał, i lekarz zaprzestał wyciskania, dał środek znieczulający i rozciął mu skórą tuż nad odbytem, bo w tym miejscu było najwięcej wydzieliny ropnej. Zobacz u swojego psa, czy nad odbytem nie utworzyła się taka zgrubiała, wybrzuszona skóra, to jest to o czym piszę. Zarobaczenie to częsta przypadłość miejskich czworonogów. Duże skupiska zwierząt to idealne miejsce, w którym mogą rozprzestrzeniać się nie tylko wirusy i bakterie, ale także pasożyty wewnętrzne. Początkowe stadia zarobaczenia nie wywołują specyficznych objawów, jednak obecność pasożytów może być wyjątkowo groźna dla zdrowia psów. Jakie są najczęstsze pasożyty wewnętrzne psów, jak rozpoznać zarobaczenie i co zrobić, by pomóc zaatakowanemu przez robaki pupilowi? Skąd się biorą pasożyty wewnętrzne u psów? Do zarażenia pasożytem dochodzi najczęściej drogą pokarmową, kiedy znajdujące się w glebie lub wodzie jaja zostają zjedzone przez czworonoga. Psiak może zarazić się również poprzez zjedzenie innego, zarobaczonego zwierzęcia, takiego jak mysz lub ptak. Niektóre tasiemce mogą być przenoszone przez pchły, które – połykane przez psa na przykład podczas wylizywania sierści – stają się źródłem zarażenia. Na pasożyty wewnętrzne narażone są w szczególności szczenięta. Już w ciągu życia płodowego mogą zarazić się od suki glistą, która dostaje się do płodów poprzez łożysko. Z tego powodu szczególnie ważne jest odrobaczanie suki jeszcze przed planowanym kryciem. Najczęstsze pasożyty wewnętrzne u psów W jelitach psów może mieszkać wiele gatunków pasożytów. Należą one do obleńców (robaki obłe) i płazińców (robaki płaskie). Tasiemiec psi Dipylidium caninum należy do tasiemców uzbrojonych i jest najczęściej występującym tasiemcem u psów. Czworonogi zarażają się nim połykając pchłę lub wszoła zawierającego jaja pasożyta. Żyjąc w jelicie psa tasiemiec uwalnia do niego zbędne produkty przemiany materii, które zatruwają organizm zwierzęcia i mogą powodować alergie. Zarażony psiak już po upływie dwóch tygodni zaczyna wydalać człony tasiemca, które mogą także same wypełzać z odbytu psa, powodując świąd. Wyglądem przypominają one ziarenka ryżu i mają zdolność ruchu. Oprócz standardowych objawów zarobaczenia, takich jak biegunki, wymioty i wychudzenie, u psów zarażonych tasiemcem może występować anemia i drgawki. Tasiemiec psi może również zarażać ludzi. Najbardziej podatne na zarażenia są dzieci poniżej 6. miesiąca, które przez przypadek połkną pchłę zawierającą jaja tasiemca. Jednak ten pasożyt jest stosunkowo niegroźny dla ludzi. Tasiemiec bąblowcowy E. granulosus występuje u psów w jelicie cienkim. W cyklu rozwojowym tego tasiemca domowe czworonogi występują jako żywiciele ostateczni, którzy służą pasożytom do roznoszenia jaj. Jednak tasiemiec bąblowcowy prawdziwe zagrożenie stwarza dla człowieka, w organizmie którego zachodzi rozwój otorbionych larw. Larwy te umiejscawiają się w narządach wewnętrznych, najczęściej w wątrobie. Glista psia Inaczej Toxocara canis. Nicień, którego dorosłe formy żyją w jelicie cienkim psowatych. Larwy tego pasożyta po wykluciu przemieszczają się naczyniami krwionośnymi przez wątrobę i płuca. Z powodu obecności larw w płucach zarażone glistą psy często kaszlą. Glisty zdolne są do zarażenia szczeniąt jeszcze prze urodzeniem, dostając się do nich wraz z krążącą krwią. Zarażone glistą psią szczenięta wyraźnie gorzej się rozwijają i mimo dobrego apetytu tracą na wadze. Oprócz kaszlu u chorego psiaka można zaobserwować biegunki, utratę masy ciała, apatię i osłabienie stanu okrywy włosowej. Starsze zwierzęta inwazję glist przechodzą często bezobjawowo. Badanie parazytologiczne kału może nie wykazać obecności jaj glist w próbce, mimo że pasożyty te składają je w ogromnych ilościach. Jaja wydalane są jednak partiami, stąd przy podejrzeniu zarażenia glistą psią do badań kał powinien być zbierany przez kilka dni. Włosogłówka Trichurius vulpis to nicień, który żyje w jelicie grubym psów i odżywia się krwią żywiciela. Jego obecność w organizmie psa może być przyczyną zmian zapalnych w śluzówce jelita i anemii. Silna inwazja włosogłówki może objawiać się krwistymi biegunkami, zahamowaniem wzrostu i wychudzeniem. Jest szczególnie niebezpieczna w przypadku szczeniąt i młodych psów. Człowiek również jest podatny na zarażenie włosogłówką, której leczenie jest trudniejsze niż pozostałych pasożytów jelitowych psów. Tęgoryjec Ancylostoma caninum to pasożyt, który u psów może wywołać brak apetytu, wymioty, biegunki, bladość błon śluzowych i wychudzenie. Przy dużych inwazjach zarobaczone psy mogą mieć także duszności, wysypkę, reakcje alergiczne, wybroczyny na skórze i zapadać w letarg. Pokaźna torebka gębowa tych pasożytów umożliwia im przyczepianie się do błony śluzowej jelita cienkiego. Tęgoryjce mogą dostawać się do organizmu psa przez skórę, a następnie wraz z krwią dostają się do serca i płuc, aż trafią do jelit. Szczenięta mogą zarazić się tym pasożytem podczas picia mleka matki. Objawy, które mogą świadczyć o zarobaczeniu biegunka lub zaparcia krew lub śluz w kale wymioty utrata apetytu chudnięcie kaszel słaba kondycja sierści apatia gorączka nagłe reakcje alergiczne saneczkowanie bladość błon śluzowych obecność jaj lub pasożytów w kale lub wymiotach Brak objawów nie świadczy jednak o braku pasożytów u psa! Jak rozpoznać, który pasożyt zaatakował psa? Jeśli obawiamy się, że nasz pupil może być zarobaczony, należy oddać jego kał do analizy. W tym celu próbki świeżego kału należy pobierać raz dziennie przez okres trzech dni i przechowywać je w szczelnym pudełku (na przykład w pojemniku na mocz) w lodówce. Następnie zebrany materiał należy przekazać lekarzowi weterynarii lub do laboratorium, które specjalizuje się w takich analizach. Koszty badania parazytologicznego kału nie są wysokie (zazwyczaj wynoszą około 30 zł), a pozwalają na stwierdzenie obecności pasożytów i określenie ich rodzaju. Może zdarzyć się jednak, że przy niewielkim zarobaczeniu jaja pasożytów nie będą widoczne podczas analizy. Wtedy lekarz weterynarii powinien ustalić dalsze postępowanie na podstawie objawów, jakie wykazuje dany pies. Data aktualizacji: 12 maja 2022 Polipy jelita grubego, w tym polipy odbytu, należą do bardzo częstych zmian narządów wewnętrznych człowieka. To zwyrodnienia o charakterze nowotworowym, które zazwyczaj nie dają żadnych objawów. Dlatego tak ważne są profilaktyczne badania, które pozwolą na zdiagnozowanie polipa i jego usunięcie. Polipy odbytu są łagodnymi zmianami nowotworowymi zbudowanymi z tkanki łącznej oraz nabłonka. Lekarze diagnozują je średnio u 20-40 procent pacjentów poddawanych profilaktycznej kolonoskopii. Skąd się biorą te uszypułowane zmiany rosnące na błonie śluzowej jelita? Ryzyko pojawienia się polipów odbytu rośnie wraz z wiekiem, pierwsze zmiany najczęściej tworzą się około 30. roku życia. U niektórych pacjentów tworzenie się polipów jest uwarunkowane genetycznie. Osoby takie muszą częściej wykonywać profilaktyczną kolonoskopię, zwłaszcza jeśli w rodzinie były przypadki nowotworów jelita powstałego na bazie polipa. Polipy odbytu różnią się między sobą budową i można je podzielić na polipy: gruczolakowe - mogą ulegać zmianie złośliwej w ciągu 10-12 lat. W złośliwą zmianę przekształca się połowa polipów o średnicy powyżej 2 cm hiperplastyczne - częściej rozwijają się w odbytnicy, ryzyko przemiany złośliwej nie jest tak znaczne jak w przypadku polipów gruczolakowych, jednak duże i liczne polipy hiperplastyczne trzeba usunąć hamartomatyczne – powstają w chorobach uwarunkowanych genetycznie rzekome - powstają w wyniku wrzodziejącego zapalenia jelita grubego Polipy odbytu a hemoroidy Wielu pacjentów myli polipy odbytu z żylakami odbytu zwanymi potocznie hemoroidami. Żylaki odbytu są poszerzeniem splotu żylnego odbytu, które często objawiają się pieczeniem, swędzeniem w okolicy odbytu, a także krwawieniem. Tymczasem polip to każde uwypuklenie ponad powierzchnię ściany jelita grubego w kierunku jego światła, zazwyczaj ból jest przy nich mniej odczuwalny. Polipy odbytu objawy Niestety większość polipów nie powoduje żadnych objawów i jest wykrywana podczas profilaktycznych badań, zwłaszcza, jeśli polipy są małe, do 1 cm. Większe zmiany mogą objawiać się: zmianą rytmu wypróżnień zaparciami biegunkami stolcem z domieszka śluzu lub krwi uczuciem parcia na stolec bólami brzucha niedokrwistością Rzadko kiedy polipom odbytu towarzyszy ból, jeśli tak się zdarzy może to oznaczać, że pacjent jednocześnie ma szczelinę odbytu, polip wypadł poza kanał odbytu i zwieracz uciska szypułę polipa lub polip utknął w kanale przetoki. Jeśli pacjent zauważy u siebie niepokojące objawy powinien jak najszybciej zgłosić się do lekarza, bo podobne symptomy mogą sugerować powstanie zmian rakowych jelita grubego. Pierwszym badaniem przy podejrzeniu polipów jelita jest badanie kału na krew utajoną, czyli obecności krwi, lekarz może skierować pacjenta także na badanie endoskopowe jelita grubego, podczas którego można zdiagnozować polipy i inne niepokojące zmiany. Zobacz też: Tłuszczak - przyczyny, usuwanie, leczenie Polip odbytu leczenie W trakcie badania endoskopowego można w całości usunąć polipy, które nie przekraczają 3 cm średnicy. Zabieg nie wymaga dodatkowego znieczulenia i nie jest bolesny dla pacjenta. Wycięta zmiana przekazywana jest do badania histopatologicznego, żeby wykluczyć nowotwór jelita. Jeśli zmiana jest złośliwa konieczna będzie operacja usuwająca większą część jelita i najbliższe węzły chłonne. Szacuje się, że w przypadku zachorowania na raka wykształconego z polipa człowiek ma tylko 30 procent szans na przeżycie. Polip odbytu u dziecka Choć większość polipów odbytu diagnozuje się u dorosłych osób i ryzyko ich występowania zwiększa się wraz z wiekiem, to czasem zdarza się, że mamy do czynienia z polipami odbytu u dziecka. U dzieci polipy diagnozuje się w podobny sposób, jak u dorosłych. Jeśli lekarz zdecyduje o wykonaniu kolonoskopii, to zostanie ona przeprowadzona w znieczuleniu ogólnym, żeby złagodzić stres u małego pacjenta. Dziecko jest wtedy na jeden dzień przyjmowane do szpitala. Czytaj też: Rak odbytu - objawy, przyczyny, leczenie i rokowania Polipy jelita grubego - leczenie i dieta Polipy jelita grubego – objawy i przyczyny Swędzenie i pieczenie odbytu. Jakie mogą być przyczyny? Czy ten artykuł był dla Ciebie pomocny? Dziękujemy za przeczytanie naszego artykułu do końca. Jeśli chcesz być na bieżąco z informacjami na temat zdrowia i zdrowego stylu życia, zapraszamy na nasz portal ponownie! Ropień okołodobytniczy (Abscessus perianalis) Przyczyny powstawania – ropień okołoodbytniczy powstaje w następstwie infekcji gruczołów okołoodbytniczych. U większości ludzi występuje 8 do 10 gruczołów okołoodbytniczych. Są one zlokalizowane wzdłuż linii zębatej oddzielającej kanał odbytu od odbytnicy. Ze światła jelita przechodzą one poprzez mięsień zwieracz wewnętrzny odbytu do przestrzeni międzyzwieraczowej (zlokalizowanej pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu).Zamkniecie ujścia gruczołu prowadzi do szybkiego rozwoju w nim bakterii powodujących infekcję, która prowadzi do rozwoju ropnia okołoodbytniczego. Ropień i przetoka okołoodbytnicza Objawy : Do najważniejszych objawów ropnia okołoodbytniczego podawanych przez chorych zalicza się: 1. intensywny, stały ból w okolicy odbytu, który nie zależy od defekacji; 2. gorączka; 3. dreszcze; 4. parcie na stolec; 5. wydalanie treści ropnej wraz ze stolcem w przypadku samoistnego drenowania się ropnia do światła chirurgiczne pozwala stwierdzić: 1. obecność guza zawierającego treść płynną (balotowanie); 2. zaczerwienienie i pogrubienie skóry ponad ropniem w okolicy odbytu; Badania dodatkowe: w przypadku braku możliwości dokładnej oceny chirurgicznej zaleca się wykonanie tomografii komputerowej miednicy. Podział ropni okołoodbytniczych: Ropień okołoodbytowy (abscessus perianalis) Ropień okołoodbytowy powstaje z zainfekowanego gruczołu okołoodbytniczego i następnie rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczem wewnętrznym i zewnętrznym odbytu dochodząc do skóry okolicy odbytu, tworząc bolesny, chełboczący guzek (zdjecie 1) Zdjęcie 1. Ropień okołodbytowyRopień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Ropień kulszowo – odbytniczy powstaje z zainfekowanego gruczołu okoloodbytniczego, a następnie przebija mięsień zwieracz zewnętrzny lokalizując się w przestrzeni kulszowo – odbytniczej. Rozwijając się obustronnie jest nazywany ropniem podkowiastym. Ropień ten objawia się bolesnym, zaczerwienionym guzem w okolicy kulszowej. Ropniowi odbytniczo – kulszowemu towarzyszą zwykle objawy ogólne: gorączka, dreszcze, złe międzyzwieraczowy (intersphinteric abscessus)Rzadko występująca postać ropnia okołoodbytowego, który rozwija się w przestrzeni pomiędzy zwieraczami odbytu, ale nie dochodzi do skory okolicy odbytu. Rozpoznawany jest jako bolesny twór w kanale odbytu w trakcie badania palcem. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Ropień ten może powstawać z dwóch odmiennych źródeł. Przyczyna jego rozwoju może być infekcja gruczołów okołoodbytniczych – w tym przypadku ropień wędruje w przestrzeni między zwieraczami odbytu w kierunku dogłowowym rozwijając się ponad dźwigaczem odbytu. Może również powstać w następstwie procesów zapalnych rozwijających się w miednicy (np. choroba Crohn’a, zapalenie uchyłków esicy). Do jego głównych objawów zalicza się silny ból w okolicy odbytnicy, gorączkę, zatrzymanie moczu. Badanie chirurgiczne nie zawsze ujawnia wyraźne cech ropnia. Ropień może znajdować się poza zasięgiem badania palcem przez odbyt. Badaniem z wyboru jest tomografia komputerowa. Diagnostyka różnicowaRopień okołodbytniczy powinien być odróżniony od innych ropnych schorzeń występujących w okolicy odbytu: zapalna torbiel przedkrzyżowa,ropne zapalenie gruczołów potowych,ropne zapalenie torbieli przywłośnej,ropień gruczołu Batholiniego. Leczenie ropni okołoodbytniczych: Leczenie ropni okołoodbytniczych obejmuje następujące, podstawowe zasady: każdy ropień okołoodbytniczy wymaga drenowania w chwili rozpoznania; brak chełboczącego guzka nie stanowi przeciwwskazania do drenażu;antybiotykoterapia może być stosowana w dodatkowych chorób takich jak: choroby zastawek serca, stosowanie immunosupresji, rozległy cellulitis i cukrzyca. Około połowy ropni jest przyczyną powstawania przetok okołoodbytniczych. Powstanie przetoki okołoodbytniczej powstaje równie często przy samoistnym lub chirurgicznym drenażu ropnia. W trakcie drenażu ropnia nie zaleca się wycinania potencjalnego kanału przetoki. Wiąże się to z częściej występującym nieotrzymaniem stolca pojawiającym się po pierwotnej wycięciu przetoki (40% vs 21% chorych). Jedynym wskazaniem do jednoczasowego drenażu ropnia i wycięcia potencjalnego kanału przetoki są nawroty choroby. Ropień okołodbytowy (absecssus perianalis)Leczenie ambolatoryjne. Ropień jest nacinany w znieczuleniu miejscowym. Wykonuje się krzyżowe nacięcie w jak najmniejszej odległości od brzegu odbytu. W ten sposób skraca się maksymalnie długość potencjalnej przetoki, która rozwija się w następstwie ropnia. Ropień kulszowo – odbytniczy (abscessus ischiorectalis)Niewielkie ropnie tego typu mogą być drenowane ambulatoryjnie. Większe ropnie powinny być nacinane w znieczuleniu ogólnym w warunkach bloku operacyjnego. Nacięcie powinno wyć wykonywane według tych samych zasad jak dla ropnia okołoodbytowego. Ropień międzyzwieraczowy (intersphincteric abscessus)Ropień międzyzwieraczowy powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej. W znieczuleniu ogólnym nacina się ropień od strony światła kanału odbytu przecinając mięsień zwieracz wewnetrzny. Ropień naddźwigaczowy (supralevator abscessus)Drenaż ropnia naddzwigaczowego zależy od miejsca jego rozwoju. Jego drenaż jest zawsze wykonywany w warunkach sali operacyjne, w znieczuleniu ogólnym. W przypadku rozwoju z gruczołów okołoodbytniczych i penetracji do okolicy kulszowej, powinien być drenowany poprzez nacięcie skóry w okolicy pośladków. Ropnie powstałe w następstwie procesów ropnych w miednicy, powinny być drenowane z dostępu poprzez odbytnicę (zapobiega to powstawaniu przetok pozazwieraczowych). Ropień podkowiastyRopień podkowiasty powinien być drenowany w warunkach sali operacyjnej, w znieczuleniu ogólnym. Główne, głębokie nacięcie jest wykonywane w linii środkowej tylnej głęboko do przestrzeni położonej poza kanałem odbytu i odbytnicą. Konieczne jest tu pośrodkowe przecięcie zwieracza wewnętrznego odbytu pomiędzy kością guziczną i odbytem oraz rozsunięcie powierzchownej części zwieracza zewnętrznego odbytu celem uwidocznienia drenowanej przestrzeni. Poprzez dodanie tylnego, pośrodkowego nacięcia dolnej połowy zwieracza wewnętrznego, gruczoł analny, z którego rozwinął się ropień jest również drenowany. Przeciwległe nacięcie powinno być wykonane ponad ropniem kulszowo – odbytniczym. Badania bakteriologiczne – W większości przypadków nie są konieczne. Do wyjatkowych wskazań należą: konieczność różnicowania pomiędzy ropniem okołoodbytniczym i ropniem z przydatków skóry okolicy odbytu;u chorych leczonych długotrwale antybiotykami;u chorych, u których dolegliwości bólowe nie odpowiadają natężeniem rozpoznanemu ropniowi;u chorych z białaczką lub chłoniakiem, którzy mogą mieć nietypową lub odporną na antybiotyki florę bakteryjną. Przetoka okołoodbytnicza (fistula perianalis) Przetoki okołoodbytnicze są najrzadziej spotykanym schorzeniem proktologicznym. U 90% chorych przetoka okołoodbytnicza powstaje z nieznanych przyczyn. Ponad 30 % ropni okołoodbytniczych powstałych również z nieokreślonych przyczyn przekształca się w przetokę. W pozostałych przypadkach jej rozwój się z określonymi chorobami: przetoki pooperacyjne i pourazowe – 3 procentprzetoki powstałe w wyniku istnienia szczeliny odbytu – 3 procentprzetoki towarzyszące chorobom zapalnym jelit – 3 procentgruźlica – <1 procentnowotwory odbytu i odbytnicy, grzybica, choroby weneryczne, radioterapia i białaczka, mogą również przyczynić się do powstania przetoki okołoodbytniczej Przetoki okołoodbytnicze powstają najczęściej u chorych w 4 dekadzie życia. Dwukrotnie częściej przetoka odbytu występuje u mężczyzn. Podział przetok okołodbytniczych: Rozróżnia się cztery podstawowe rodzaje przetok okołoodbytniczych (rysunek 1) : przetoka międzyzwieraczowa przebiegająca pomiędzy wewnętrznym i zewnętrznym zwieraczem odbytu i kończąca się na skórze okolicy odbytuprzetoka przezzwieraczowa przebijająca wewnętrzny i zewnętrzny zwieracz odbytu i kończąca się na skórze pośladkaprzetoka nadzwieraczowa przechodzi z przestrzeni międzyzwieraczowej ku górze ponad mięśniem łonowo-odbytniczym i przecinając dźwigacz odbytnicy, kieruje się ku skórze pośladkaprzetoka pozazwieraczowa rozwija się w odbytnicy, proksymalnie do kanału odbytu i przechodzi ponad zwieraczami odbytu, kierując się ku skórze pośladka Poza różnorodnym przebiegiem, przetoki okołoodbytnicze mogą posiadać liczne odmiany anatomiczne i być przetokami wielokanałowymi. external anal sphincter – zewnętrzny zwieracz odbytu Rysunek 1: Przebieg przetok okołoodbytniczych: A – przetoka powierzchowna; B – przetoka międzyzwieraczowa; C – przetoka przezzwieraczowa; D – przetoka nadzwieraczowa; E – przetoka pozazwieraczowa Objawy kliniczne i rozpoznanie przetoki okołoodbytniczej : Przetoką okołoodbytnicza rozwija się najczęściej z ropienia okołoodbytniczego, w następstwie jego samoistnego drenażu poprzez skórę okolicy odbytu lub w wyniku jego chirurgicznego chorzy zgłaszają ból w trakcie defekacji. Jednakże jest on zwykle znacznie mniejszy niż w przypadku szczeliny odbytu. Stwierdza się również zmiany wysiękowo – zapalne oraz świąd skóry okolicy przetoki okołoodbytniczej, współistniejącej z chorobą Crohn’a lub innymi chorobami zapalnymi jelit, towarzyszy często biegunka i bóle brzucha. Jednakże, tylko w 5% przypadków choroby Crohn’a przetoka okołoodbytnicza jest jej pierwszym sposób leczenia przetoki zależy od dokładnego rozpoznania jej przebiegu. Konieczne jest ustalenie ujścia wewnętrznego (od strony jelita) i zewnętrznego (od strony skóry) przetoki oraz jej przebiegu względem mięśni zwieraczy odbytu. Ocena przetoki wymaga w wielu przypadkach badania chorego w znieczuleniu ogólnym, w warunkach sali operacyjnej. Badanie fizykalneBadaniem fizykalnym może ujawnić występowanie stwardniałego pasma pomiędzy skóra, a kanałem odbytu w kierunku do ujścia wewnętrznego przetoki. Badanie palpacyjne przez odbyt może ujawnić podejrzaną zbliznowaciała lub obkurczoną kryptę. Dodatkowo badanie “per rectum” ocenia funkcje zwieraczy i daje wskazówki co do konieczności wykonania badania manometrycznego. Anoskopia, proktosigmoidoskopia, kolonoskopia. (zob. rozdz. o żylakach odbytu) Anoskopia może pomóc w identyfikacji otworu wewnętrznego przetoki w kanale odbytu. Masowanie kanału przetoki może powodować wydzielanie się ropy z okolicy linii grzebieniastej w ujściu wewnętrznym przetoki. Proktosigmoidoskopia może wykluczyć głębsze umiejscowienie otworu wewnętrznego, zapalenie jelita grubego lub obecność nowotworu. Kolonoskopia jest właściwą metodą diagnostyczną w przypadku podejrzewania choroby Cohna, jako przyczyny przetoki nawrotowej lub mnogich przetok, lub gdy istnieje podejrzenie zapalenia jelita grubego. W przypadku przewlekłych i nawrotowych przetok okołoodbytniczych wykorzystuje się do pełnej diagnostyki przetok przezodbytową ultrasonografię, tomografię komputerową, rezonans magnetyczny lub fistulografię. Fistulografia. Fistulografia może być wykorzystana w ocenie przetoki nawrotowej, szczególnie w przypadku niepowodzenia pierwotnego leczenia chirurgicznego, spowodowanego nieuwidocznieniem ujścia wewnętrznego przetoki. Otwór zewnętrzny jest delikatnie nakłuwany przez cienka sondę lub dren, przez które podawany jest kontrast rentgenowski, a następnie wykonuje się zdjęcia radiologiczne w pozycjach przednio-tylnej, skośnej i bocznej. Powikłania badania są rzadkie, dolegliwości pacjenta można zmniejszyć poprzez obniżenie ciśnienia wprowadzanego kontrastu w trakcie podawania kontrastu do kanału przetoki. ultrasonografia przetok nie wymaga oceny ultrasonograficznej w celu ich prawidłowego leczenia, niemniej przetoka nawrotowa lub złożona może być wskazaniem do tego badania. W porównaniu z fistulografia badania ultrasonograficzne powala ocenić anatomię zwieraczy oraz ich relacje w stosunku do przetoki. Badanie powinno być wykonane z zastosowaniem głowicy doodbytniczej o częstotliwość 7-10 MHz. Technika ta umożliwia ocenę kanału odbytu i przestrzeni okołoodbytniczej, dostarczając dokładnego obrazu występujących tam struktur. W badaniu USG przetoka jest uwidaczniana jako hypoechogeniczny ubytek. Badanie USG pozwala uwidocznić kanał przetoki międzyzwieraczowej i przezzwieraczowej. Inne, bardziej złożone przetoki nie są dostępne badaniu ultrasonograficznemu. Podanie wody utlenionej do kanału przetoki może pomóc w potwierdzeniu przebiegu kanału przetoki gdyż w jej przebiegu stwierdza się wtedy pęcherzyki powietrza. Rezonans magnetyczny (MRI)Ostatnio publikowane dane podkreślają częstą zbieżność obrazu MRI z oceną sródoperacyjną. W rozpoznaniu pierwotnej przyczyny przetoki – 85,7%, w stwierdzeniu obecności oraz miejsca wtórnego ropnia – 91,4%, w ocenie przetoki o kształcie podkowiastym – 94,3%. Technika ta jest stosowana dla rozróżnienia oraz identyfikacji poszczególnych struktur anatomicznych: zwieracza wewnętrznego i zewnętrznego odbytu, błony śluzowej kanału odbytu, oraz ziarniny wewnątrz przetoki. Niemniej doświadczenia w stosowaniu tej metody są niewielkie. Tomografia komputerowa (TK).TK jest przydatne w ocenie nacieku zapalnego okołoodbytniczego u pacjentów z powikłaniami okołoodbytowymi w przebiegu choroby Cohna. Obraz TK jest uzyskiwany poprzez podanie kontrastu doustnego, dożylnego i doodbytniczego. Według danych z literatury TK może zidentyfikować obecność i przebieg przetoki w 24 %, ropień w 66 % i rozlane zmiany zapalne w 80%. TK oferuje nieinwazyjna metodę obrazowania przestrzeni okołoodbytniczej i pozwala odróżnić ropień wymagający drenażu chirurgicznego od zapalenia tkanki łącznej okołoodbytniczej. Niemniej dokładne miejsce patologii może być ocenione pośrednio w relacji do mięśni i najlepiej jest widoczne w okolicy dźwigaczy i zwieraczy odbytu. TK fistulografia jest inną, nowa techniką obrazowania i może być stosowana z powodzeniem w rzadkich przypadkach przetoki złożonej. Leczenie przetok okołoodbytniczych: Leczenie chirurgiczne jest prawie zawsze konieczne w przypadku objawowych przetok okołoodbytniczych. Nie dotyczy to chorych z przetoką powstałą w następstwie choroby Crohn’a – podstawowym leczeniem powinno być leczenie farmakologiczne. Leczenie chirurgiczne w chorobie Crohn’a powinno być stosowane jedynie w przypadkach nawrotowych przetok celem leczenie przetoki okołoodbytniczej jest jej wyleczenie bez upośledzenia funkcji trzymania chirurgiczne zależy od typu przetoki. Dlatego też rozpoczyna się leczenie od badania przetoki okołoodbytniczej w celu określenia przebiegu jej kanału. Badanie to wymaga zwykle krótkotrwałego znieczulenia ogólnego w celu uniknięcia bólu związanego z oceną kanału i ujść przetoki. Szczególnie trudna jest ocena ujścia wewnętrznego przetoki. Często jego ustalenie nie jest możliwe. Pomocna może być tutaj reguła Goodsall’a ( przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się w odległości do 3 cm od krawędzi odbytu i ku tyłowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają łukowato ku linii środkowej tylnej kanału odbytu;przetoki, których ujście zewnętrzne znajduje się ku przodowi od linii poprzecznej odbytu, przebiegają promieniście do wnętrza kanału odbytu ku najbliżej położonej krypcie okołoodbytowej. Poza regułą Goodsalla mieszczą się przetoki, których otwór zewnętrzny umiejscowiony jest ponad 3 cm od brzegu odbytu lub występują liczne otwory, wówczas otwór wewnętrzny prawdopodobnie umiejscowiony będzie w jednej z krypt tylnych. Reguła Goodsall’a Przetoki międzyzwieraczowa – podstawowym sposobem leczenia tych przetok jest otwarcie kanału przetoki wraz z przecięciem mięśnia zwieracza wewnętrznego odbytu, co nie upośledza funkcji trzymania stolca. Rana pozostaje otwarta do chwili wygojenia przez ziarninowanie. Leczeniem wspomagającym są nasiadówki i przyjmowanie błonnika. Przetoki przezzwieraczowe – pod względem terapeutycznym dzielimy je na niskie i wysokie przetoki przezzwieraczowe. Niskie przetoki przezzwieraczowe mogą być operowane w sposób podobny do przetok międzyzwieraczowych. Jedynym warunkiem jest prawidłowa, przedoperacyjna funkcja zwieraczy odbytu. Wysokie przetoki przezzwieraczowe lub przetoki przednie u kobiet powinny być leczone: z użyciem przecinającego “setonu” (sączka lub niewchłanialnej nici). Metoda ta polega na przeprowadzeniu poprzez kanał przetoki nierozpuszczalnych nici lub cienkiej gumy, które są stopniowo zaciskane (co tydzień do miesiąca), aż do chwili przecięcia obejmowanej części mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Powolne przecinanie zwieracza odbytu wraz z postępującym jego włóknieniem w miejscu działania setonu, zapobiega jego znacznemu rozdzieleniu się w chwili jego przecięcia. Leczenie z użyciem setonu istotnie zmniejsza częstość nawrotów choroby jednakże, u części chorych, powoduje nieznaczne nietrzymanie stolca. Objawy nietrzymania stolca ustępują zwykle po całkowitym wygojeniu wycięciem kanału przetoki i zastosowaniem płata śluzówki zamykającego otwór wewnętrzny. Przetoka jest wycinana od ujścia zewnętrznego do okrężnych włókien mięśnia zwieracza zewnętrznego odbytu. Pozostała część kanału przetoki jest oczyszczany z ziarniny i patologicznego nabłonka. Ujście wewnętrzne jest koagulowane i oczyszczane. Następnie płat śluzówkowo-mięśniowy jest przesuwany z części proksymalnej jelita ponad ujście wewnętrzne przetoki. . Wycinany płat jest skierowany podstawą w stronę bliższą jelita. Szczyt płata powinien wystawać maksymalnie 1 cm poniżej otworu wewnętrznego przetoki. Podstawa płata powinna być maksymalnie dwukrotnie szersza od jego środka. Rana wewnętrzna w mięśniach powinna być zeszyta za pomocą nici wchłanialnej po oczyszczeniu przetoki. Szczyt płata zawierający otwór wewnętrzny przetoki należy wyciąć a sam płat przyszyć w tę okolice za pomocą szwów wchłanianych. Istotnymi cechami stosowania tej metody są: odżywczy płat zaopatrujący w krew, brak napięcia, zamknięcie otworu wewnętrznego przetoki. Część zewnętrzna kanału przetoki powinna być drenowana lub wypełniona klejem tkankowym. Przewagą tej metody leczenia przetok okołoodbytniczych jest znacznie mniejszy odsetek dysfunkcji zwieraczy odbytu niż przy zabiegach z zastosowaniem sączka;użycie kleju tkankowego. Jest nową metodą leczenia wysokich i skomplikowanych przetok okołoodbytniczych. Metoda ta zapewnia szanse wyleczenia u około 60% chorych. Jednakże metoda ta nie posiada istotnych powikłań. Może być ona również stosowana w przypadku występowania przetok u chorych z chorobą Crohn’ stożków” kolagenowych (anal fistula plug). Jest to najnowsza metoda leczenia wysokich przetok okołoodbytniczych. Polega ona na wprowadzeniu do kanału przetoki podłużnego stożka wytwarzanego ze świńskiego kolagenu. Stożek ten zamyka ujście wewnętrzne przetoki oraz wypełnia jej kanał. Metoda ta pozwala na leczenie wysokich przetok bez ryzyka uszkodzenia zwieraczy. Pozwala ona również na wielokrotne powtarzanie zabiegu w przypadku nawrotu przetoki. Przetoki nadzwieraczowe – przetoki nadzwieraczowe powinny być leczone metodą setonu lub metodą przemieszczenia fragmentu śluzówki. Przetoki pozazwieraczowe – dzielimy na niskie i wysokie. Przetoki z ujściem wewnętrznym położonym nisko w odbytnicy mogą być czasami leczone przezodbytniczo z zastosowaniem przemieszczonego fragmentu śluzówki odbytnicy. Przetoki położone powyżej, w jelicie grubym lub wywodzące się z jelita cienkiego powinny być leczone przez laparotomię w celu wycięcia fragmentu jelita i usunięcia kanału przetoki. Wskazania do zastosowania “setonu”Następujące sytuacje kliniczne wymagają zastosowania sączka: 1) przetoka obejmująca znaczną cześć mięśnia zwieracza zewnętrznego np. głęboki przedni lub głęboki tylny ropień, 2) przednia przetoka u kobiet, 3) pacjenci ze współistniejącym zapaleniem jelita grubego lub HIV, 4) starsi pacjenci z osłabioną funkcja zwieraczy, 5) niepewność w lokalizacji przetoki w stosunku do zwieracza, 6) mnogie, jednoczasowej przetoki, 7) pacjenci z licznymi wcześniejszymi operacjami zwieraczy lub po urazie zwieraczy. Zastosowanie “setonu” pozwala na uzyskanie następujących wyników leczenia chirurgicznego przetok: współczynnik nawrotu od 0% do 17% (średnio do 5%), nietrzymanie gazów 0-25%, stolca (średnio 3,5%) i wysoki bo 40% wskaźnik bezwiednego zanieczyszczania się. Wczesne powikłania pojawiają się maksymalnie u 6% chorych : zatrzymanie moczu, krwawienie, zaklinowanie stolca, zakrzepowe zapalenie żylaków odbytu. Późniejsze powikłania (9%) to: ból, krwawienie i zapalenie, świąd skóry okolicy odbytu. Wskazania do zastosowania przemieszczonego płata śluzówki, kleju tkankowego lub stożka kolagenowegoWskazania do zastosowanie płata śluzówki lub kleju tkankowego jest podobne do wskazań do operacji przetoki okołoodbytniczej z użyciem “setonu”. Jednakże te dwie, nowe metody operacyjne, powinny mieć pierwszeństwo u chorych leczonych z powodu choroby Crohna oraz u chorych z obniżoną odpornością. Współczynnik nawrotu przetoki wynosi tu około 10% (choroba Crohna – 30%). Metody te wiążą się ze znacznie mniejszą częstością powikłań, a w szczególności z niewielkim ryzykiem nietrzymania stolca. Szczególne wskazaniaU pacjentów z chorobą Cohna, albo AIDS może zaistnieć konieczność czasowej stomii, odżywiania pozajelitowego lub stosowania cyclosporyny. Powikłania po leczeniu chirurgicznym przetok okołoodbytniczych: NawrótWskaźnik nawrotów po leczeniu chirurgicznym przetoki może być całkiem wysoki. Głównymi czynnikami nawrotu przetoki są: niewystarczające leczenie wstępne, zła kontrola leczenia rany po fistulotomii oraz współistnienie zapalenia jelita w przebiegu choroby Crohna. Częstsze kontrolne wizyty w gabinecie zabiegowym po leczeniu chirurgicznym mogą pomóc pacjentowi w prawidłowej pielęgnacji rany. Pozwala to klinicyście kontrolować proces gojenia rany. Pacjent z nietrzymaniem stolca musi być zbadany bardziej dokładnie. Powinna być wykonana manometria, ultrasonograficzne badanie zwieraczy odbytu, elektromiografia, latencja motoryczna nerwu sromowego. Nietrzymanie stolcaDysfunkcja zwieraczy odbytu jest najbardziej niepokojącym powikłaniem. Szczególnie często występuje ona w pierwszym okresie po leczeniu operacyjnym. W ciągu pierwszych dwóch lat od zabiegu stwierdza się to powikłanie u około 7% chorych. Jego częstość zmniejsza się w miarę upływu czasu i ostatecznie dotyczy 3,2% chorych. Dysfunkcja zwieraczy odbytu jest najczęściej obserwowana po leczeniu przetok również od wielkości nacięcia zwieracza odbytu. Większość pacjentów z niewielkimi objawami nietrzymania stolca uzyskuje poprawę po całkowitym wygojeniu rany. Inne powikłaniaPrzedłużające się gojenie rany, zwężenie odbytu, wypadanie śluzówki odbytnicy. Gojenie rany trwa średnio od 5 do 6 tygodni. W nielicznych przypadkach może ono jednak trwać do 12 tygodni. Przedłużone gojenie najczęściej występuje u pacjentów nie zgłaszających się na badania kontrolne po leczeniu operacyjnym. Zwężenie odbytu po operacji przetoki prowadzi do przewlekłych zaparć, bolesnego parcia na stolec lub przecieku luźnego stolca brzegami obkurczonej blizny w kanale odbytu. Preferowane jest postępowanie lecznicze polegające na masowaniu okolicy odbytu. Wypadanie śluzówki odbytu może być leczone poprzez chirurgiczną plastykę odbytu.

rak odbytu u psa zdjecia