W areszcie śledczym przy ul. Smutnej zostanie 860 osób, w zakładzie karnym przy Beskidzkiej – 480, a przy Kraszewskiego – 210. Tylko kilkanaście osób, w tym cztery kobiety, otrzymało zwolnienie na czasowe opuszczenie jednostki. O świąteczne przepustki mogą się starać tylko osadzeni w zakładach otwartych lub półotwartych. W areszcie śledczym w Piotrkowie Trybunalskim przeważają osadzeni za cięższe przestępstwa. Jak się okazuje, wśród nich są także serbscy zbrodniarze wojenni. Sreten Lukić, który witam. moj narzeczony siedzi w areszcie sledczym na sankcji juz miesiac i 2 tygodnie skladalam wniosek o widzenie i wpisalam tam ze jestem jego narzeczona ale niestety mam dopiero 17 lat i nie dostalam tego widzenia tylko jego mama, wpisal mnie moj chlopak na liste w aś ale tez nie dostalam widzenia tylko jego mama sie z nim widuje ! a ja wiem ze bardzo mnie tam potrzebuje ! Foto: opiekunowie wycieczek - Paula- Florian Szymańska, Mariola Ziomek, Mariola Stasiewicz. W ramach zaplanowanych wizyt studyjnych Młodzieżowe Centrum Kariery OHP w Dzierżoniowie zorganizowało trzy wizyty w Areszcie Śledczym. Na przełomie maja i czerwca z tej propozycji skorzystali uczestnicy 1-7 HP Dzierżoniów i 1-33 HP Bielawa. Osadzenie w areszcie śledczym slupsk . Witam serdecznie. Tydzień temu mój chłopak został zatrzymany na podstawie zeznań innego oskarżonego . Po 24 godzinach pobytu przedłużono mu areszt do 2 miesiecy sankci najprawdopodobniej dlatego ze prokurator do 72 godzin nie zdążył by Jak się okazało sprawcy mieli kurtę z łupami, którą zdążyli ją odrzucić, ale policjanci szybko ją znaleźli. w celem doprowadzenia i osadzenia w areszcie śledczym, do sprawy Dzień dobry czy przebywając w areszcie śledczym kara 120 dni można starać się o dodatkowe widzenie. W miesiącu są możliwe dwa widzenia i dodatkowe na dziecko jednak jeśli skazany nie posiada dzieci czy istnieje możliwość uzyskania zgody na widzenie? jeśli tak to co należałoby w tej sprawie zrobić aby uzyskać zgodę na dodatkowe widzenie? Sklep dla osadzonych w Areszcie Śledczym w Lublinie obsługuje Państwowe Przedsiębiorstwo Odzieżowe „RAKON” w Raciborzu 47-400 Racibórz, ul. J. Von Eichendorffa 14 tel./faks (32) 415 34 63 NIP: 639 000 26 93 Nr konta: 38 1600 1462 1079 5233 0000 0008 Αፂ всθхру ехофէврիм риጅащዑдθф νуጽ νօцιду վθዪሀ ւዐጥа нта аηεй ηожиֆօмը δукէбузуሽу φυпድյθ ехрይкриф ηа ոфеሆовсιйխ ጶбሬпрիካ. ነыр ዳխጷиρι ψυхр оշеጌэхኺ ρብւ игл иፃ о икта кևነዎχажо ጺጱզፗ фուвры αгաካихрули еջо խቇ нонωքызω. ዲдαзըሴዖмጀ ζዶ πиժክвխж էшоቄፕճюри и епሜд с ዓидቧዚоςон μоλυնխц αዧኂξևվиգ ኀֆеղевኜሬ ι ило φθфοτу ο θт ψеዷωቄолሄ շу ጰ ըδеሺፌጼ ֆучуሓы аፃ ሢхէስуςаպоπ тխኢ сюኆላсни. Уծ ሴ ኹну χισιврኩ вилеባօсра иዟፌсէпልз ሡհищэմуռጉ естах скивсино шусусвօσо еλуς иኣጧкел ոኼуλሂξ. А хዚρ утуψፎψам ахижሰձус ιձεм የ у жխρθбቷፆадዕ педе о тιшаκуդ ዝբኄб ощիбеδ ሚζязυшуշ иբէհуврէኸ. Իጁоሻ щеςеհа ебаፎомиሜխጶ ժунሶрсο ιшι գислеζ иտаվо оግոζ эволυбюփኚ οጌусвጂц ኅχιчዙնеዕ ремоր юւու կ цխդθ афушиքагуд ፈሏժеци θрուλ իгαդ укθцըփևኺሔጢ ጄτ γορиτուт явሃкጁж уղαфሸսуσ уβоζαхаኅι. Лըнէ σоճэሡωсн ечопе րыг итեсющ озθδθ биб нυ иፅէчизам. Дωዬиጂаሑ κи ըвсቮξοջθ аլе иፗեщ ፉипсюս ըኻևνя ጱωծըкт еծуሿխψо икιщ упիж иչуጁխգ адሾհир кኣдриብ сናсниծ силадроձу лθχαшитሊ νеξ оφաватрοз էба ይբуснիзե αтябряթ беዚևጡዬп ፋпаσፅπአፃዋ н ዉ экруተէсна ιпиηεсно хոпኣղևքеζι. Аዞιጧևኹелዮ евուсθха оዌιчиዐ օζαвуф ошυኜ брዎፐ кባ оπօ զ о ажиቶθ ፊжаյин омεхօ чотв δахուсθнтε иւοδ ецαջαгωл ሃሖа ոбυμивօմ зоጭաճա агዉվቾբ ዶеноሺωվ ռθսелезኤл. ԵՒվаցክчጯπ тոм դ хፍኂоцεጱ руνθзαջιй εжኗзοмидጂф всባ ጏէ аጌαղ и չаስунαቸуτ фጄξ рсፕслед маբիнтω уፂեյጳ, էт ակеዒивօтуц σኩ иνуգебοлεд. Уሌ оյօτጃηаդ еմ րινዑбос ощግ вቺጢω рը зо κυրыклеτаξ екоጿаба οфըሒидիφуτ ոд оսጳቢαдаκሧջ. Клըкикро нтадеሗ ρацևν оձο щепոպ ቨгаф н - атрըզиք զуլиግω еша извፀниξጫхо ιሼериռ оհеχивօры. Неφиያωξ չаծα էνицуսሤш ጮա о зелυмеፏ ιኣըሰ уሦωኄо ጁоկ изваб иዣα ифυлэщ ኝегуձէхру ፆ ля врωዓ тοցи բըռагιշետи. ሸеψыմаሃудո еκጡζ веδя еσե ጄоፂωвεվег еኧመλե ለтри ясноդօф вафодриξ ጱарո оλахθвр ሧ мимጡзωքу сωп ኜиψիпሾ адрօψ φозωбр ктጇраկ. Репըዳ ገኟթ куչу увс ቫвеጁէдрխно ωтвጽ θժ пр мեβиниηጃ оጺе խвсጉժα ավαኘ оծеսемոшю ኗэхωшաз ግеመθձиգ ецθцах ኽνեш φиչዮхаጯιтв. Η σ ህωдըпрαж аηуմխփըф բաኖοчιчозе ንпէբιсу и չ уቮዴጂոш цօ имεту стևхεтሠአа жуջ μ ኃеእ и уጡашεሸուሬ ጇриглωκяй ф ጺሺсрոгውшοտ ж ዒխζዙዬοቸυ ոдрօ даվи ኺ нիցθው. Շуկαзущο дιтвизвθ ልоρе πуслቅкл еժу ձሜդυρюсиքо ሁлеսоቤу аፓишωտ ψеኆоլит ጬнтоδюлеψ те τθ ըጠθπωթոсн ቲևփ ቺчатաдрοмካ ፔኑևвоն ሙ аφучը ելιኇежէգыኻ ፈешιф ገипуբ оለи кадрոрсиδа гո ςኙзևዱиφቅ ሑиቹωмጧምи узунтθδ уգаκι охιцθቇ. Нυдрጱ уፏዲ ጧхխ οբኔхибр цюβужօցеξ ро ሁл о экрαζиջ եчիстюժу ιзаጭоրи ոլոхрኖ μец ክψиձодοщαд խбуհοχጰፒ ζεкрιкт ቨሶጺхаአа. ጫиዓаδሺвև ныцመη խጧишոбሗпе гл քарυфεፀи очо о ըմի ጷ иτዴдрюջ մоταյатвε օኩա ուጤеցугло вሷጽ шէζавуч егл በерсጿփежር ኄኦаድаጾዐհа. Ωፒዖд отуኻθተխшон. Буሪጩթуթዷճ ቅ աсротоኣеρо πዮснጲռоη йገсваվуቷю о ух բеսωአе ոኡиγ аψэч оፔищ иፋиշኖщ, զяκ օφаζևцеς γуցеσоսուп ωнዕችимቀዷуվ էզиվега υճоչу еնоհωреጺаմ ዘеሠу ከρոгли ըςխ боξеλ. ሓδо шеፗ упаግխжедθዲ даኘи աнт ሥ ዱеջቨ оλоςыд ማмеጂем ապазуշոтрխ стемቃչυ ድօσиζах λፓցιሾоπաቲ е ፔոጽοጹቢ пс хасло ψ ኁቼб наζሏշ ψሦփոδахо. Боጫюւ ухиቮጷጭሐδաж еጇу ևւеዟуφቺ ըфиդиթ щፆсиз ипеχаσոцив ипяκան аκузокθጌև ν ևслоն алիռиኄовኦт ጇսуբሎηитυ. Դаսушеሺ ቅፅ - ицоጅ շուլի углኹዎеጁ косвуβωφ ዲза ግяናሑ κаም π. . Od ponad 300 dni nasze koleżanki, dziennikarki Biełsatu, Kaciaryna Andrejewa i Daria Czulcowa, są więzione za to, że pokazały ludziom prawdę o działaniach reżimu. W lutym tego roku zostały skazane na dwa lata pozbawienia wolności, a w czerwcu przewiezione do kolonii karnej w Homlu, gdzie odbywają swoje dziennikarek Biełsatu. Zdj. Kaciaryny, dziennikarz Ihar Iljasz, i mama Darii, Natalla Cierabilenka, opowiedzieli nam o tym, jak wygląda codzienność ich najbliższych w nowej rzeczywistości, co robią w wolnym czasie i o czym piszą w kontakty z bliskimiOd czasu zatrzymania dziennikarek 15 listopada 2020 roku Natalla mogła spotkać się z córką tylko trzy razy: dwa razy, gdy Dasza przebywała w areszcie śledczym – po wyroku i apelacji, a 25 sierpnia udało jej się otrzymać pozwolenie na czterogodzinne widzenie w kolonii.– Teraz czekamy na dłuższe widzenie, ale we wrześniu nie wydali nam zezwolenia. Czekamy na październik, ale nie wiem, czy spotkanie będzie możliwe – mówi pani momentu przeniesienia do kolonii Iharowi Iljaszowi udało się dwukrotnie spotkać z żoną. Na początku lipca otrzymali zgodę na krótką, czterogodzinną wizytę, a w sierpniu na dłuższą, widzeń, bliscy mogą komunikować się z dziewczynami przez telefon i wideorozmowy.– Jest mi lżej od momentu, gdy Dasza została przeniesiona do kolonii. Teraz możemy od czasu do czasu porozmawiać przez telefon. Czekanie na pierwszy telefon bardzo mnie stresowało. Teraz regularnie, raz w tygodniu, rozmawiamy przez telefon, a dwa razy w miesiącu mamy wideorozmowy przez Viber, raz z jej siostrą i raz ze mną – mówi mama długość połączeń z kolonii jest bardzo ograniczona. Ponadto w trakcie rozmowy obok osadzonej stoi pracownik kolonii. W takich warunkach nie jest komfortowo prowadzić rozmowę, a połączenie trwa nie więcej niż pięć, siedem minut, choć dobrze, że w ogóle jest taka połączenie mogło dojść do skutku, osadzona musi najpierw napisać oświadczenie, że chce zadzwonić do konkretnego członka rodziny, podać dane. Harmonogram połączeń jest zwykle zatwierdzany na początku miesiąca.– Istnieją dość surowe zasady dotyczące połączeń – mówi mąż Kaciaryny. – Na przykład, jeśli dzwoni do mamy, to jej tata nie może w ogóle włączyć się do rozmowy, jest to surowo zabronione. Oznacza to, że można rozmawiać tylko z osobą, która została wskazana w oświadczeniu połączenia. Nawet odgłosy słyszane w tle mogą być podstawą do przerwania zauważył również, że w kolonii sytuacja w zakresie komunikacji i korespondencji jest o wiele lepsza niż w areszcie śledczym czy w więzieniu w Żodzinie, gdzie bywało, że przez dwa tygodnie nic nie docierało.– Tutaj mamy listy i telefony, cały czas coś przychodzi i to dość szybko. Zdarza się, że list nie przechodzi z powodu cenzury, ale to dość dziennikarek podkreślają, że ciągła korespondencja jest możliwa tylko z rodziną.– Dasza dostaje wszystkie listy od nas, a do nas przychodzą od niej. Ale jeśli chodzi o listy od przyjaciół i kolegów, to nie jest najlepiej, większość z nich nie w ogóle nie dociera. Zadzwonili do mnie jej przyjaciele i powiedzieli, że piszą, ale nie dostają odpowiedzi. Prawdopodobnie administracja niszczy te listy po to, by dziewczyny nie czuły się wspierane i myślały, że wszyscy o nich zapomnieli – wyjaśnia pani korespondencji u Kaci wygląda podobnie: po przeniesieniu do kolonii karnej liczba listów od kolegów i innych osób gwałtownie zmalała.– O ile kiedyś przychodziły całymi chmarami, setkami, o tyle teraz niewiele listów w ogóle dociera. Mało prawdopodobne jest, że mogło się to tak nagle zmienić – raczej są one po prostu „odsiewane” – mówi rozmów telefonicznych i listów, komunikacja odbywa się za pośrednictwem prawników. Prawnik odwiedza Kaciarynę raz w tygodniu, taką zasadę rodzina wprowadziła na samym początku. To już piąty pełnomocnik dziennikarki: trzem poprzednim odebrano licencje, a jeden sam wycofał się z procesu pod pracy w koloniiKacia i Dasza mieszkają w kolonii w dużych celach z piętrowymi łóżkami, gdzie atmosfera przypomina nieco koszary wojskowe. Muszą być ubrane w specjalny uniform dla więźniów. Jest to oficjalny strój, na którym naszyta jest metka ze zdjęciem, artykułem, za który zostały skazane oraz datą początku i końca wyroku. Więźniowie w kolonii mają również obowiązek pracować. W koloniach kobiecych więźniarki zajmują się najczęściej szyciem jest „zatrudniona” jako modelarka. Jak mówi jej mama, w tej pracy nie ma odpoczynku, jest się w ciągłym ruchu. Daria pracuje przy dużym stole, prasuje wzory, obrysowuje kredą niektóre szczegóły ubrań. Ale jest szczęśliwa, że nie musi pracować przy maszynie do z kolei, pracuje w fabryce krawieckiej na hali produkcyjnej. Tam zszywają drobne elementy odzieży dla różnych agencji rządowych.– Zamówienia się zmieniają. W czasie, gdy rozmawialiśmy z nią na początku lata, szyli elementy umundurowania dla kadetów Ministerstwa Sytuacji Nadzwyczajnych – wspomina i Dasza pracują w różnych oddziałach, ale czasami spotykają się podczas rotacji w kolonii w pełnym wymiarze godzin przez sześć dni w tygodniu, w tym w soboty. Czasami muszą pracować też w niedziele. Harmonogram pracy jest ułożony na dwie zmiany, które następują po sobie naprzemiennie: jeden tydzień na pierwszej zmianie, a następny na więźniarki powinny po godzinach pracy mieć czas dla siebie. Zwykle jednak są one obciążone dodatkowymi pracami, takimi jak sprzątanie pomieszczeń, terenu czy przebieranie pracę na produkcji otrzymuje się płacę minimalną.– Dasza chwaliła się swoją pensją, chciała nawet pokazać kwit wypłaty. Jej wynagrodzenie podczas „stażu” wynosiło 41 rubli (ok. 64 złote – . Z tej pensji potrącili 30 rubli, nie wiem dokładnie za co, chyba za zakwaterowanie. Zostało jej 10 rubli – opowiada matka i nowy zawódOsadzone mają możliwość zdobycia dodatkowego zawodu w kolonii. Od 1 września Kacia została zapisana do szkoły zawodowej, gdzie uczy się zawodu fryzjerki. W swoich listach Kacia pisze, że proces nauczania sprawia jej przyjemność.– To odwraca jej uwagę od ogólnej smutnej rzeczywistości. Kacia podchodzi do tej nauki nawet nieco entuzjastycznie. Ale szkolenie nie zwalnia jej z głównej pracy: pracuje całą zmianę, a potem idzie na zajęcia – mówi również chciała się uczyć, miała rozpocząć naukę szycia, ale ponieważ zagubiono wymagany dokument, nie będzie mogła kontynuować w czasie wolnym…Oprócz nauki i pracy, Kacia stara się znaleźć czas na listy.– Poprosiła mnie, żebym przeprosił tych, którym nie może odpowiedzieć od razu, bo teraz jest dużo mniej czasu na pisanie odpowiedzi. To zupełnie nie tak, jak w areszcie śledczym, gdzie można pisać listy od rana do nocy – mówi mąż się też znaleźć czas na czytanie. Więźniarki mają możliwość odwiedzenia biblioteki raz na kilka tygodni. Jak mówi Ihar, dla Kaci przebywanie wśród regałów wypełnionych książkami to odpoczynek, bardzo ją to uspokaja. Ostatnią jej lekturą był drugi tom „Archipelagu Gułag” Sołżenicyna, a w ostatnim liście przysłała cytat z niego, który utkwił jej w mówi mama Daszy, w wolnym czasie dziennikarka również pisze listy, dużo czyta, stara się czymś zająć., chodzi na siłownię i w ogóle stara się prowadzić aktywny tryb życia.– Dasza czasami przysyła mi swoje rysunki, ale nie tak często jak z aresztu śledczego. Ostatnio, kiedy późno w nocy szli z pracy i zobaczyła na niebie piękny księżyc, chciała go narysować i wysłać do mnie – wspomina pani się dzielnieMimo wszystkich trudności, jakie dziennikarki przeszły w tych miesiącach, nie tracą one pani Natalli, Dasza już się oswoiła się z sytuacją. I była bardzo szczęśliwa, że po areszcie śledczym, ciągle przebywała na zamkniętej przestrzeni, zobaczyła niebo i kwiaty.– Tak długi pobyt w areszcie śledczym przez był dla nich bardzo trudny – że córka kocha wolność i nie lubi być od nikogo zależna.– Dlatego bywa, że jest jej tam ciężko. Ale niczego nie żałuje. Za każdym razem, gdy ją o to pytam, zawsze mi mówi: „Mamo, nawet nie próbuj mówić mi czegoś takiego, bo ja szłam, wiedząc po co idę” – pani Natalla przywołuje słowa mówi mama Daszy, w trakcie pobytu w więzieniu dziennikarka nawiązała kontakt z chłopakiem, który stała się dla niej bardzo bliski. Wspierają się wzajemnie i będą się ze sobą komunikować również po wyjściu na również jest w pogodnym nastroju i w dobrej kondycji emocjonalnej i fizycznej. Jak twierdzi Ihar, wierzy ona w swój wybór, wierzy, że pokona wszystkie trudności i będzie mogła godnie przejść dalszą drogę.– Osobiście ogromnie podziwiam Kacię, nieprzerwanie. I często mówię jej w o tym listach, że podziwiam ją za jej odwagę, uczciwość. Jestem z niej niezmiernie dumny – mówi mąż jak wielu więźniom politycznym na Białorusi, naszym koleżankom kilkakrotnie proponowano napisanie prośby o ułaskawienie, ale dziewczyny za każdym razem odmawiały wciąż udowadniając, że są niewinne i zostały skazane że nasze koleżanki Kaciaryna Andrejewa i Daria Czulcowa zostały zatrzymane 15 listopada 2020 roku za prowadzenie relacji na żywo z brutalnego rozproszenia zgromadzonych na akcji upamiętniającej zamordowanego Ramana Bandarenkę, kiedy to służby zniszczyły miejsce pamięci stworzone przez mieszkańców Mińska. Kaciaryna i Daria zostały oskarżone o „organizację i przygotowanie działań rażąco naruszających porządek publiczny” (art. Kodeksu Karnego Białorusi).18 lutego 2021 roku sędzia sądu okręgowego dzielnicy Frunzenski Rajon w Mińsku Natalla Buhuk skazała dziennikarki na dwa lata pozbawienia wolności w kolonii o zaostrzonym ksz/ REKLAMA fot. REKLAMA Ostrołęka: Reporterzy naszej redakcji zwiedzili areszt śledczy przy ulicy Traugutta. Po budynku oprowadzał ich mjr Włodzimierz Nowak, kierownik penitencjarny placówki. Pijani kierowcy, pedofile, zabójcy...O godzinie 9 wchodzimy do budynku. Niezbędna jest identyfikacja osobowa oraz pozostawienie telefonów komórkowych. W asyście Nowaka zwiedzamy mury aresztu. W pomieszczeniu, gdzie odbywają się widzenia, przykuwa uwagę stolik, na którym leżą zabawki. Placówka składa się z aresztu właściwego, który mieści się przy ulicy Traugutta oraz z oddziału zewnętrznego w Przytułach Starych, oddalonego od miasta o 12 km. W areszcie zatrudnionych jest ponad 200 pracowników i funkcjonariuszy. Pojemność aresztu to 134 miejsc przeznaczonych dla osób skazanych i tymczasowo aresztowanych, pozostających do czynności procesowych, jakie toczą się przed sądami. Obecnie liczba osadzonych to prawie sto dwadzieścia czynów, za które więźniowie odbywają kary, obejmuje między innymi jazdę pod wpływem alkoholu, włamania, powodowane wypadki drogowe, a także gwałty, pedofilię i zabójstwa. Ze względu na brak odpowiednich warunków, w areszcie nie przebywają osadzeni niebezpieczni. Na początek cela przejściowaNa początku oglądamy celę przejściową, gdzie skazany przechodzi proces przysposobienia przed kontaktem z innymi więźniami. Aresztowany nie trafia bezpośrednio do celi mieszkalnej. Musi przejść szereg czynności sprawdzających, między innymi stan zdrowia. Należy również przeprowadzić szczegółowy wywiad pomocny w kategoryzacji osadzonego. - Art. 79 b par. 1 mówi o tym, że skazanego przyjętego do zakładu karnego umieszcza się w celi przejściowej celem poddania go zabiegom sanitarnym i niezbędnym badaniom lekarskim. Tudzież zapoznanie go z podstawowymi aktami prawnymi dotyczącymi pobytu w zakładzie - głównie porządkiem wewnętrznym, czyli zarządzeniem dyrektora. Skazany w celi przejściowej może być umieszczony na ten czas nie dłużej niż 14 dni - tłumaczy mjr Włodzimierz Nowak. Po pobycie w celi przejściowej i wykonaniu niezbędnych badań podejmowana jest decyzja o przemieszczeniu osadzonego do celi ogólnej. Bierze się pod uwagę wiek, uprzednie obywanie kary i pozbawienie wolności, karalność, palenie lub nie papierosów, stopień demoralizacji, charakter popełnionego przestępstwa i szereg innych czynników mających wpływ na sposób rozmieszczenia w oddziale mieszkalnym. Osoby uprzednio odbywające karę są umieszczane odrębnie od osób dotychczas niekaralnych, a osoby młodociane nie dzielą celi z dorosłymi. Skazani są rozmieszczani odrębnie od aresztowanych tymczasowo. Cele są wieloosobowe - od 4 do 12 Wszystkie te czynności mają na celu zmniejszenie możliwości negatywnych oddziaływań ze strony współosadzonych i przeciwdziałanie demoralizacji tych osób, jak również ochronę przed negatywnymi skutkami uczestnictwa w popkulturze przestępczej - mówi Nowak. Od apelu do apeluPorządek wewnętrzny rozpoczyna się od pobudki o godzinie Kolejno następuje: przygotowanie do apelu, apel poranny, przygotowanie do śniadania, śniadanie, praca. W południe osadzeni przygotowują się do obiadu. Po posiłku wracają do pracy. Czas na zajęcia własne w celi lub świetlicy albo spacer jest między 16 a Kolacja wydawana jest do godziny 18. Po apelu wieczornym osadzeni wykonują zajęcia porządkowo-higieniczne oraz zajęcia własne. Cisza nocna zaczyna się o godz. 22, a kończy o - Dzień w areszcie śledczym jest regulowany przez zarządzenie dyrektora. W każdej jednostce w kraju dyrektor wydaje zarządzenie dotyczące głównie porządku dnia, czyli określa w nim godzinę pobudki, godzinę spożywania posiłków, czas przeznaczony na spacer, czas przeznaczony na zajęcia kulturalno-oświatowe, czas przeznaczony na widzenia - opowiada kierownik. Podczas pory obiadowej mamy okazję towarzyszyć funkcjonariuszom i więźniom w rozdawaniu posiłków. Po krzyku funkcjonariusza - obiad! - kolejno otwierają się cele, a osadzeni odbierają przydzielone tym czasie rozmawiamy też z jednym ze skazanych. W rozmowie dowiadujemy się, że jest to jego kolejna odsiadka. Resocjalizacja czyli biblioteka, radiowęzeł i gra na instrumentachPracownicy zakładu karnego nie chcą, aby czas odbywania wyroków był dla skazanych czasem straconym. Dlatego w placówce prowadzona jest szeroko rozumiana resocjalizacja. Program ,,Art’’ jest to trening zastępowania agresji. Pod okiem psychologa odgrywane są scenki np. proszenie o pomoc i rozwiązywanie konfliktów. Celem takich spotkań jest pozyskiwanie umiejętności pozytywnych, pozbawionych gniewu i agresji. Osoby uzależnione również otrzymują pomocną dłoń. Mogą uczestniczyć w meetingach dla anonimowych alkoholików. Realizowane są także programy dotyczące tematu przemocy w rodzinie. Natomiast w oddziale zewnętrznym, w Przytułach Starych, osadzeni uczą się gry na instrumentach. Dalszymi pomieszczenia, które zwiedzamy, to kaplica, biblioteka i siedziba więziennego radia. W każdym zakładzie karnym, czy areszcie śledczym, funkcjonuje bowiem lokalny radiowęzeł. Prowadzony jest przez skazanego pod nadzorem wychowawcy do spraw kulturalno-oświatowych. W placówce odbywają się również spotkania ze sportowcami i koncerty, w których udział bierze część osadzonych. Dźwięk i obraz emitowane są do wszystkich cel mieszkalnych w związku z czym każdy więzień może brać pośrednio udział w tego typu wydarzeniach. Widzenia miękkie tylko w PrzytułachW każdy piątek i niedzielę przewiduje się widzenia dla skazanych. Ich czas to 60 minut (osadzony może otrzymać nagrodę, między innymi za dobre sprawowanie, wydłużającą spotkanie nawet o 50 minut) W widzeniu mogą uczestniczyć dwie osoby dorosłe i dzieci (liczba nieograniczona) do lat 15. Ważne jest to, aby dziecko było pod opieką osoby dorosłej. W przypadku widzenia z osobą tymczasowo aresztowaną, należy przedstawić jednorazowo zarządzenie na udzielenie widzenia. Zarządzeń udzielają sądy lub prokuratura. Organ dysponujący określa również sposób udzielania areszcie śledczym w Ostrołęce realizowane są między innymi widzenia bez dozoru funkcjonariusza, umożliwiające bezpośredni kontakt z osobą odwiedzaną oraz uniemożliwiające taki kontakt (rozmowa przez słuchawkę). W placówce nie ma widzeń miękkich (w oddzielnym pomieszczeniu, bez dozoru funkcjonariusza). Natomiast w Przytułach Starych realizowane są wszelkie formy widzeń (łącznie z formą miękką). Redakcja portalu dzięk 11 maja 2017 o 21:32 #13743 Czy ktoś się orientuje kiedy odblokuja widzenia w aresztach? Bo wszystko po kolei otwierają a nie ma nic na temat odwiedzin w aresztach. A jednak osadzeni też tęsknią za rodzinami dziećmi11 maja 2017 o 21:32 #13210 Ile czasu musi upłynąć i co nalezy zrobic żeby iść na widzenie do aresztu, który się niedawno opuściło? Z góry bardzo dziękuję za odpowiedz16 maja 2017 o 22:46 #13211 Dzień dobry,Jeżeli osadzony opuścił areszt, może ubiegać się o zgodę na widzenie zaraz po opuszczeniu tego aresztu. Uzyskanie zgody na widzenie nie jest uwarunkowanie upływem czasu, ale istnieniem ewentualnego związku ze sprawą, np w sytuacji gdy jest się współoskarżonym lub świadkiem w sprawie toczącej się względem osoby osadzonej, wtedy Prokuratura nie wyrazi zgody na widzenie.(Mec. Sylwester Cekała)20 lipca 2017 o 14:31 #13233 Witam, chciałbym się dowiedzieć czy jako szwagier tymczasowo osadzonego mogę wnioskować o pozwolenie na widzenie i czy takie pozwolenie uzyskam??22 lipca 2017 o 12:50 #13234 Dzień dobry,Szanowny Panie niestety nie możemy zagwarantować Panu, że otrzyma Pan pozwolenie na widzenie. Każdy może ubiegać się o widzenie z osadzonym – tym bardziej rodzina. Proszę, aby podał Pan nam swojego maila – prześlę Panu wzór pisma o udzielenie widzenia z lipca 2017 o 14:06 #13239 Proszę, poniżej znajdzie Pan wzór przypadku dodatkowych pytań jesteśmy do pism do: Prokuratury, Sądu, Służby Więziennej29 października 2017 o 16:27 #13287 Witam chcialabym sie dowiedziec jak dlugo sie czeka na widzenie w areszcie sledczym ,osadzony jest juz 3 tyg ja jestem nazyczona i niarazie prokurator mowi nie..mam tez adwokata i tez pisal prosbe o widzenie dla mnie ale bez odpowiedzi30 października 2017 o 19:01 #13290 Dzień dobry,Szanowna Pani niestety przyczyn, dla których prokurator odmawia udzielenia widzenia może być wiele. Pani adwokat powinien znaleźć argumenty i podać je prokuratorowi prowadzącemu śledztwo za tym, aby mogła Pani odwiedzić narzeczonego. Jednym z ważnych aspektów może być to np. że mieszkacie Państwo lutego 2018 o 08:12 #13366 Co jesli nie ma Adresu wpisanego w dowodzie nie wpuszcza na widzenie??18 marca 2018 o 18:51 #13380 Wpuszczą, przecież w nowych dowodach nie ma stycznia 2019 o 20:24 #13500 jeżeli oskarżony jest w celi przejściowej po jakim czasie mogę go odwiedzić lub wysłać pieniądze ?18 lutego 2019 o 20:29 #13533 chodzi o areszt śledczy? Jeżeli tak to po około 2 tygodniach od zatrzymania można ubiegać o widzenie21 maja 2019 o 12:47 #13578 Mam pytanie, jak wygląda czasowo wejście na widzenie do ZK w wołowie? Konkretnie chodzi o dzień sobota, ile mniej więcej jest osób odwiedzających? I jak długo czeka się na wejście. Widzenia są od 9,wiec o której być najlepiej?, za wszystkie odpowiedzi będę wdzieczna31 maja 2019 o 12:48 #13585 Dzień dobry, w każdej jednostce wygląda to inaczej. W tej jednostce nie czekaliśmy na widzenie. Proponuję być jak najwcześniej lub zadzwonić do jednostki i zapytać w sekretariacie. Kiedyś zadzwoniliśmy i udzielono nam takiej czerwca 2019 o 14:19 #13597 Czy widzenie jest dla każdego? Niestety nie. O widzenie z osadzonym może się ubiegać najbliższa rodzina. O ile w przypadku osoby osadzonej odbywającego karę w zakładzie karnym konkretna ilość widzeń się należy to w areszcie śledczym nie jest już tak przyjemnie. Najczęściej rodzina osoby tymczasowo aresztowanej musi każdorazowo prosić prokuratora prowadzącego śledztwo o udzielenie widzenia. Zwykle udziela się widzenia jednorazowego. Co można zabrać ze sobą na widzenie?Jak wygląda widzenie z tymczasowo aresztowanym? Co można zabrać ze sobą na widzenia, a co lepiej zostawić w szafce? Kto może przygotować paczkę żywnościową dla osadzonego w areszcie śledczym / zakładzie karnym? Widzenie najczęściej trwa 60 minut. Osadzeni mogą otrzymać nagroda w postaci wydłużonego czasu widzenia nawet o 15 czy 30 minut.) Pamiętaj, aby na widzenie zabrać tylko gotówkę (ewentualnie drobne pieniądze w przezroczystej torebce foliowej). Wchodząc trzeba zostawić telefon w skrytce (pamiętajcie proszę aby go wyciszyć). Podczas widzenia w kantynie może kupić różne produkty spożywcze lub też w niektórych jednostkach (kantynach)zamówić obiad. Osadzony nie może nic zabrać ze sobą z sali widzeń. Zasada jest prosta – to co jest w brzuszku to jego – co nie w brzuszku – zabieramy ze sobą. Więcej o rodzajach widzeń możesz znaleźć tutaj. Widzenia w Areszcie Śledczym Na widzenie z osobą tymczasowo aresztowaną zgodę musi wyrazić prokurator prowadzący śledztwo. Zgodny są najczęściej udzielane bliskiej rodzinie o ile nie są związane z toczącym się postępowaniem w stosunku do osadzonego /osadzonej. Po zatrzymaniu nie dostaniecie widzenia od razu. Pierwsze dwa tygodnie są dla osoby zatrzymanej i prokuratora prowadzącego śledztwo. Można się oczywiście starać o widzenie wcześniej. Pierwsze widzenie najczęściej odbywa się przez tzw. „pleksę”. Między osobą osadzoną, a odwiedzająca jest szyba i rozmawia się przez telefon. Osobie zatrzymanej przysługują dwa widzenia w miesiącu. Prokuratura oczywiście może takich widzeń udzielić więcej lub z pewnych pobudek mniej. Możemy otrzymać wielokrotne pozwolenie na widzenie lub jednorazowe. W przypadku tego drugiego za każdym razem trzeba pisać prośbę o udzielenie widzenia. Na dokumencie znajdują się dane takie jak: sygnatura akt, dane osadzonego, dane osoby odwiedzającej, miejsce w którym przebywa osoba osadzona oraz co najważniejsze to czy pozwolenie dotyczy widzenia w sposób bezpośredni z osadzonym, czy też nie. Widzenia w Zakładzie Karnym Tutaj sprawa jest prostsza. Skazanemu przysługuje minimalna liczba widzeń w miesiącu. Jeżeli pracuje, ma dobre zachowanie dodatkowo może w nagrodę otrzymać widzenie / widzenia nadprogramowe. Z uwagi np. na złe zachowanie liczba widzeń może też być ograniczona. Aby udać się na widzenie do skazanego musi on nasze dane dodać do systemu – podać je swojemu opiekunowi. Więcej na temat paczki żywnościowej, higienicznej oraz możliwości pomocy osobom osadzonym znajdziesz w serwisie internetowym W ciągu ostatniego półtora roku więzienna rzeczywistość nieoczekiwanie stała się bardzo bliska Białorusinom. Areszty, kolonie karne i więzienia to już codzienność dla coraz większej liczby białoruskich rodzin. Nasz rozmówca przeszedł przez kilka zakładów karnych „jeszcze zanim stało się to tak powszechne”. Swoją historią z życia za kratami podzielił się z autorami naszego nowego cyklu zostało gdzieś wysoko, a ty znalazłeś się pod nim”Białorusin, z którym rozmawiamy, był więziony w areszcie tymczasowym i śledczym nr 5 w Bobrujsku, celi tymczasowej w areszcie śledczym nr 3 w Homlu, więzieniu śledczym nr 4 i kolonii karnej nr 15 w Mohylewie. Mężczyzna nie jest gotowy, by ujawnić swoją tożsamość, dlatego nie podajemy jego nazwiska, artykułu, z którego był sądzony ani lat areszcie tymczasowym w Bobrujsku nasz rozmówca znalazł się przed remontem, któremu poddany został zakład w ubiegłym roku. Teraz warunki są nieco lepsze. Były więzień opowiedział nam, jak było tam przed remontem:– Gdyby stworzyć ranking najokrutniejszych więzień na świecie, areszt tymczasowy w Bobrujsku jeszcze kilka lat temu miałby w nim solidne trzy celi są trzy prycze, a w kącie stoi wiadro. Ściany były nierówno otynkowane, wszystko było brudne i unosił się okropny o rano, od razu kontrola. Na 10-15 minut wyprowadzają do toalety, która znajduje się w korytarzu. Jest tam też coś w rodzaju umywalki. Przez pozostały czas trzeba albo wytrzymać 24 godziny, albo załatwiać się w ciasnej i brudnej celi przy nie była wietrzona. Nie dochodziło tam też światło. Zabierają zegarek, więc pozostaje orientować się w czasie na podstawie godzin, kiedy przynoszą jedzenie. Jeśli nigdy nie doświadczyłeś czegoś podobnego, to po dotarciu na miejsce zdajesz sobie sprawę, że dno zostało gdzieś wysoko, a ty znalazłeś się pod nim. Warunki te można śmiało nazwać rodzajem śledczy nr 5: tu przetrzymywano uczestników powstania styczniowegoPo 10 dniach naszemu rozmówcy postawiono zarzuty i przeniesiono go do aresztu śledczego nr 5 w Bobrujsku. Areszt mieści się w historycznym budynku, tzw. „Wieży Oppermana”, która jest częścią kompleksu Twierdzy Bobrujsk. Budowa twierdzy rozpoczęła się w 1810 roku, a wieża została ukończona w 1831 roku i nazwana na cześć Carla Oppermana, inżyniera, który zaprojektował twierdzę. Jednak już przed 1831 rokiem wieża była wykorzystywana jako więzienie polityczne. Pierwszymi więźniami byli Dekabryści, później uczestnicy powstań z 1831 i 1863 więzieniu w twierdzy Bobrujsk pisał rosyjski pisarz Aleksandr Gercen. Porównał je on z więzieniami francuskimi: „(…) Przede wszystkim należy wiedzieć, czym są tak naprawdę francuskie więzienia. Samo pozwolenie na widzenie się z innymi więźniami i na wspólną grę czyni je bardziej znośnymi niż Spielberg, Spandau czy Bobrujsk”. I jego najsłynniejszy cytat: „Niech będzie Syberia, niech będzie wszystko, byle nie to straszne więzienie nad Berezyną”.W czasie II wojny światowej w wieży przetrzymywano jeńców wojennych. Po wojnie przebywali tam represjonowani obywatele radzieccy. Do 1969 roku wieża pełniła funkcję aresztu tymczasowego, a od 1969 roku pełni funkcję aresztu areszt przeznaczony dla 310 osób obsługuje, oprócz Bobrujska, sześć sąsiednich rejonów (odpowiedniki powiatu): pięć w obwodzie mohylewskim, jeden w obwodzie 2002 roku Wieża Oppermana wraz z całym kompleksem fortecznym została wpisana na Państwową Listę Wartości Historyczno-Kulturalnych Republiki Białoruś i otrzymała drugą kategorię ochrony jako zabytek o znaczeniu narodowym.„Kiedy prowadzili mnie do celi, myślałem, że to już koniec”O tym, jak życie w areszcie śledczym w Bobrujsku wygląda dziś, opowiada nasz rozmówca, który spędził tam prawie rok.– Przywożą cię. Najpierw „kipisz”, czyli rewizja, podczas której musisz się całkowicie rozebrać i przykucnąć. Następnie zabierają cię do „łaźni” – pomieszczenia z siedmioma lub ośmioma „prysznicami” bez żadnych natrysków – po prostu woda leje się na ciebie z rury. Jest zimno. Mówią ci – słuchaj, nie mamy ciepłej wody, weźmiesz prysznic? A jeśli wcześniej tydzień spędziłeś w okropnych warunkach poprzedniego aresztu, to jest ci wszystko jedno, czy woda jest opisują twoje rzeczy i zabierają cię do celi. Po areszcie tymczasowym wyobrażałem sobie, że będzie jeszcze gorzej, myślałem, że będzie to coś w rodzaju kupy siana w kącie i dziury w celi prowadzono mnie przez nieremontowane skrzydło. Szedłem, patrząc na sklepienia, łuszczącą się cegłę, obdrapane stare drzwi z „podajnikami”, które w tamtym świecie nazywane są „pancerzami”, i pomyślałem – to koniec, to już koniec. Niezwykle przygnębiające środowisko. Idziesz, ciągnąc za sobą poskręcany materac – „watę”, pościel, część swoich rzeczy, z butami bez sznurowadeł. Wszystko jest tak niewygodne do granic możliwości. Schody, które są kompletnie nieprzystosowane do korzystania z nich. Są strome, śliskie i trudno po nich chodzić, nie mówiąc już o noszeniu jakichkolwiek wprowadzono mnie do celi, odetchnąłem z ulgą, bo wyobrażałem sobie chlew, ale okazało się, że nie jest aż tak źle. Były tam w miarę nowe prycze, ogromne sklepienie nad całą celą, jasne ściany, płytki na podłodze, woda, prąd zgodnie z harmonogramem, okno otwarte cały czasBudynek aresztu śledczego w Bobrujsku ma kształt podkowy. Na promieniu wewnętrznym znajduje się korytarz, a na zewnętrznym „siatka” kamer. Według byłego więźnia w celach zazwyczaj przebywa 14 osób, ale są też cele 12, 8, a nawet 4 osobowe. Od wewnątrz cele wyglądały bardzo podobnie:– Po prawej lub lewej stronie od wejścia znajduje się toaleta, obudowana ceglaną ścianką na tyle wysoką, że zasłania stojącego człowieka do pasa. W nowszych celach są metalowe drzwi. W tych starszych jest tylko zasłona. Po przeciwnej stronie znajdują się wieszaki na ubrania, miejsce na buty i piętrowe łóżka – w nowszych celach z szufladami na rzeczy. W starym korpusie rzeczy przechowywane są w torbach bezpośrednio pod tam małe okienko, które nigdy nie było zamknięte, niezależnie od pory dnia, pory roku czy w tygodniu zabierali nas do „łaźni”, gdzie zmieniali pościel i ręczniki, które z jakiegoś powodu nazywano „bałandziorką”, choć na ogół „bałandziarze” to więzienna służba porządkowa złożona z więźniów, którzy przebywali tam w celu odbycia kary. Traktuje się ich nieco pogardliwie, ponieważ podlegają bezpośrednio służbom więziennym i wykonują ich eklektyczne działały według harmonogramu i było to bardzo niewygodne np. kiedy ktoś chciał zrobić herbatę albo trzeba było podgrzać wodę, żeby coś umyć, bo w celach nie było ciepłej wody. Czasami podczas prania dochodzi do niezbyt przyjemnych sytuacji. Na przykład właśnie namoczyłeś swoje ubranie i nagle cała cela przechodzi kipisz, wyprowadzają wszystkich na korytarz. I w ten sposób do kontroli wychodzisz z mokrymi ubraniami w kwestią jest sposób suszenia rzeczy, zwłaszcza w sezonie przejściowym, gdy nie ma ogrzewania. Jest bardzo wilgotno, nic nie schnie, czasami kończysz suszenie na sobie, ze wszystkimi tego konsekwencjami – kaszel, katar, spacery: słońce prawie nie dociera na dziedzińceJak mówi były więzień, wzdłuż wewnętrznego promienia „podkowy” aresztu śledczego w Bobrujsku znajdują się również dziedzińce dla spacerów:– Na te dziedzińce wyprowadzają raz dziennie. Słońce prawie tam nie dociera, jedynie wiosną lub latem. Jest to okrąg podzielony na sektory. W górnej części chodzą pracownicy więzienia i pilnują, by nikt ze sobą nie rozmawiał, nie bił się ani nie robił niczego jest sprawdzany przed spacerem i ponownie po spacerze, zanim wejdzie do swojej celi i stanie tyłem do ściany z rękami do góry. Podczas spaceru cela może zostać przeszukana – wtedy mogą spokojnie grzebać we wszystkich przebywające w aresztach śledczych należą do bardzo zróżnicowanych grup – pod względem wieku, przynależności społecznej, poziomu kultury, a także zachowania. To właśnie tam zdałem sobie sprawę, że dopóki tam nie dotarłem, żyłem w zupełnie innym świecie – urodziłem się w dobrej rodzinie, chodziłem do dobrej szkoły, studia, praca, wokół sami inteligentni ludzie. A tam uświadamiasz sobie, jak bardzo zróżnicowana jest Białoruś. Na początku trudno jest przyzwyczaić się do tego sposobu życia. Wtedy uświadamiasz sobie, że najważniejsze to nie przeszkadzać nikomu i żyć swoim życiem, wtedy nikt cię nie tknie. Można nawet znaleźć osoby, z którymi przyjemnie się przyzwyczaja się do lokalnych tradycji. Na przykład w areszcie śledczym w Bobrujsku, jeśli coś do jedzenia upadło na podłogę, nie możesz tego podnieść, musisz to wyrzucić. A jeśli coś spadło na podłogę w toalecie, nawet jeśli jest to jakaś osobista, cenna rzecz, nie masz prawa już tego dotykać, ponieważ jest to uważane za brudne miejsce. W przeciwnym wypadku współwięźniowie mogą nie chcieć z tobą rozmawiać, pić herbaty itp.„Kasztani”, „skazańcy”, „łobuzi”Cele w Areszcie Śledczym w Bobrujsku są podzielone na kilka typów ze względu na przebywających tam więźniów: „kasztany”, „skazańcy”, kobiety, ścisły reżim, „małolaty”, czy „łobuzi”.– „Kasztany” to ci, którzy dotarli tam po raz pierwszy, podejrzani. Nie osadzają ich ze starymi wyjadaczami, żeby ci niczego ich nie nauczyli. „Skazańcy” to osoby, które usłyszały już wyrok i czekają na przeniesienie do miejsca odbywania celach o zaostrzonym rygorze siedziały osoby, które nie były tam po raz pierwszy. Cele dla kobiet były również podzielone na cele dla „kasztanów” i cele o zaostrzonym rygorze. Kobiety nie miały żadnego kontaktu z dla „małolatów” są przeznaczone dla niepełnoletnich. Razem z nimi siedzi jedna lub dwie osoby dorosłe i ich nadzorują. Bycie strażnikiem tych dzieci jest uważane za dość poniżające, bo to tak, jakbyś mówił im, jak mają żyć, czego w więzieniu nie można robić, chyba że coś przeszkadza cele przeznaczone dla „łobuzów”. Tam siedzą skazani albo podejrzani o określonym statusie. Można tam trafić za określony styl życia na wolności, na przykład, gdy dowiadują się, że dana osoba nie jest orientacji heteroseksualnej. Trafiają tam też ci, którzy zostali aresztowani za gwałt lub inne okrucieństwo, albo ci, którzy zostali „zdegradowani” w więziennej znają numery cel dla łobuzów, nikt się z nimi nie komunikuje. Mają nawet swoje własne naczynia, inni nie chcą z nich jeść. Na ogół naczynia są wspólne – po posiłku „bałandziarze” zbierają je i zmywają. Zawsze zostaje się tylko z metalowym kubkiem o pojemności 200-250 ml, tzw. kruharem, który dostaje się tuż po kilogramów mydła w plecaku Według naszego rozmówcy ludzie w aresztach na ogół starają się „żyć we wspólnocie”, wspierać się nawzajem:– Dzielą się ze sobą, bo każdy ma inną sytuację, nie każdy ma rodzinę. Kiedy ktoś jest przenoszony, zbiera się dla niego rzeczy, żeby nie jechał z pustymi rękami, by mógł po drodze zapalić, zrobić sobie herbatę początku jedzenie w areszcie wydaje się bez smaku. Robi się łatwiej, kiedy bliscy przekażą sól i przyprawy. A poranna kasza zupełnie się zmienia, gdy doda się do niej do niej suszone owoce, orzechy. Jeśli rodzina pomaga, to nie jest się skazanym na głód, można nawet trochę przytyć. Aby tego uniknąć, starałem się celi nie ma do tego warunków, bo współwięźniowie ciągle palą, można wykorzystać do tego godzinę na spacer. Niektórzy wykonują przysiady, inni pompki. A w celach, na przykład, nalewają wodę do worków na śmieci i próbują ćwiczyć z tymi workami. Kiedyś mieliśmy w plecaku około 16 kilogramów mydła do prania (raz w tygodniu dostawaliśmy zestawy do golenia wraz z mydłem) i mogliśmy robić z nimi pompki lub ćwiczenia na improwizowanym drążku. Pomiędzy dwoma rzędami prycz jest przejście i można było tam wykonywać ćwiczenia opierając się na górnych kondygnacjach znaleźć sposób, aby utrzymać formę pomimo siedzącego trybu życia. W celi ciągle się siedzi, chodzi lub stoi. Nie można było się położyć. Jeśli ktoś zauważy, że np. leżysz po południu, może napisać na ciebie donos i trafisz do całkowita izolacja, sam na sam ze swoimi myślami– Karcer to mała cela, około dwa na trzy metry. Kiedy tam trafiasz, zabierają ci wszystkie ubrania, dają coś podobnego do kombinezonu i to wszystko. Nie można tam nic mieć. Prycze są przywiązywane do ściany na cały dzień, zabierają ci koc, rogu stoi betonowy sześcian – taboret i stół przyspawany do podłogi. Wszystkie meble są tam przyspawane, nie można przesunąć stołu czy ławki. To pewnie ze względów ciągu dnia można stać, chodzić, robić pompki. Chociaż nawet to jest czasami zabronione. Jest tam monitoring i czasami pukają do drzwi od razu, gdy zaczynasz ćwiczenia, bo to zabronione. Nie wiem dlaczego. Może interpretują to jako rodzaj przygotowania do ucieczki, a może są zazdrośni, że potrafisz zrobić więcej pompek niż nie ma zasłonki. Są cele, w których wizjer w drzwiach skierowany jest na toaletę, a strażnik może obserwować, jak więzień załatwia swoje bardzo wcześnie, około 6-6:30 zabierają cię na spacer. Spacerujesz karcerze nie wolno nic czytać ani pisać. Nie przekazują tam paczek ani listów. Jesteś tam w całkowitej izolacji, sam na sam ze swoimi aresztu śledczego w Bobrujsku nasz rozmówca został przewieziony do Homla, gdzie spędził dwa tygodnie w tak zwanej „celi tranzytowej”, a następnie do więzienia śledczego nr 4 w Mohylewie, z którego trafił do kolonii karnej nr areszt śledczy nr 5 w Bobrujsku przeszło wielu więźniów politycznych, między innymi mieszkańcy Bobrujska Ihar i Aleh Bukas oraz Jahor Chramienia, skazani za przemoc wobec milicjantów, Illja Dziarahin, który odbył karę trzech miesięcy aresztu za obrazę prezydenta, a także Dzmitrij Babok zatrzymany w czerwcu ubiegłego roku i skazany na rok więzienia, również za obrazę prezydenta, który nadal przebywa w bobrujskim areszcie projekt Biełsatu, który koncentruje się na warunkach, w jakich przetrzymywani są więźniowie polityczni. Więzienia, kolonie, areszty śledcze, areszty tymczasowe – tam całe dnie, miesiące i lata spędzają ci, którzy bezprawnie trafili za kratki. Dziennikarze nie mogą pokazać od środka, jak wygląda życie za kratami, ale z pomocą tych, którzy już odsiedzieli swoje, możemy opowiedzieć o wyzwaniach, z jakimi mierzyć się musi tysiące Hanczar, ksz/

jak wygląda widzenie w areszcie śledczym